Η κλεμμένη τσάντα και το Φως

Έκλεψαν την τσάντα μου Σάββατο βράδυ.

Γιατί έτρεξα πίσω από τον νεαρό κλέφτη;

Αυθόρμητα, γιατί κάτι έπρεπε να κάνω.

Τι συνέβη εσωτερικά όσο έτρεχα στην Πλάκα, Μοναστηράκι, Ερμού ψάχνοντας κάποιον που είχε γίνει άφαντος;

Αισθανόμουν ζωντανά συνδεδεμένη με αυτή την ανώτερη δύναμη, και ενώ ζητούσα να έχει καλό τέλος αυτή η ιστορία,

ήμουν σίγουρη ότι η δύναμη ήταν μαζί μου, με άκουγε, με στήριζε, θα φρόντιζε την τροπή των πραγμάτων...

Τι με απογοήτευσε;

Η αδιαφορία του περισσότερου κόσμου ενώ έτρεχα και φώναζα εξηγώντας τι συνέβη, και όταν τελικά τον βρήκα -αφού τον είχα χάσει για ώρα-

να κάθεται σε ένα παγκάκι στην Μητρόπολη, δεν ήλθε κανένας περαστικός να βοηθήσει, όσο τον κρατούσα από το χέρι και το μπουφάν, σφιχτά μη φύγει...

Αλλά φυσικά και έφυγε, ξανάρχισε να τρέχει κι εγώ από πίσω του, αλλά πάει το ‘σκασε... Ένα παλικάρι πρόλαβε και έπιασε το κινητό που του έπεσε και που δεν ήταν δικό μου.

Τι με ξάφνιασε;

Ότι όντως όπως μου είχε πει, την είχε ρίξει την τσάντα σε ένα κάδο σκουπιδιών, και επιστρέφοντας στην Μητρόπολη τη βρήκα... δεν έλειπε τίποτε από μέσα τελικά.

Τι θα έκανα αν είχα την ευκαιρία για Take 2;

Θα τον άκουγα όταν τον κρατούσα από το μανίκι και μου έλεγε «Pas de Police, η τσάντα είναι σε εκείνο τον κάδο, PARDON, PARDON».

Θα έβρισκα μαζί του την τσάντα και θα καθόμουν να του μιλήσω, να ακούσω την ιστορία του και κάτι να προσπαθήσω να του δώσω κι εγώ, σαν ανταλλαγή, σαν μάθημα.

Νέο παιδί ήταν, 20-22, σαστισμένο. Είχε κάτι μαλακό, μην το βρείτε παράξενο, μια ευγένεια...

Γιατί χάρηκα περισσότερο;

Γιατί επιβεβαιώθηκε μέσα μου ζωντανά το γεγονός ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο...

Όλα είναι δυνατά μέσα από τη δύναμη της ζωής, τη Shakti, και ότι είμαστε σε συνεχή διάλογο από μέσα μας.

Η μάντρα, η προσευχή δουλεύει... Ο μόνος τρόπος είναι να ακούσουμε, να εμπιστευτούμε, να εμπνευστούμε... Δηλαδή, να ζούμε εν-πνοή, να τρέχουμε με τη ροή...